Belki mutfakta yere uzanıp onu düşünerek ağladık, sonra onların kendi kendine kurumalarını bekledik.
Kesin olay bir şey var ki hepimiz çok üzüldük, çoğumuz ''Frank'' yıllarını bilmesek bile ''Back to Black''le hayatımıza çok şey kattığı aşikar, onun şarkılarıyla üzülmek istedik, melankolinin dibine vurduğumuzda yine onu dinlemek istedik, şarkıları bir nevi rakı masası mezesi gibiydi.
Herkesin kendi Amy Moment'ı vardır, ancak anlamadığım tek şey, insanların sevdikleri bir ünlü öldüğü zaman diğerleriyle sidik yarışına girmeleri. ''Ben onu daha fazla severdim''. ''A ben onu Rehab'le değil, daha önce tanımıştım''. ''Ha şimdiden söyleyeyim ben X'i çok seviyorum, öldüğü zaman şarkılarını paylaşırsam sonradan sevmeye başladım sanmayın''. Hepiniz bi' siktirin gidin. Jenerasyonun en büyük yıldızlarından biri öldü ve hepimiz üzgünüz, beklesek de beklemesek de ...
Amy'nin öleceğini bekleyenler çoktu ama biz bir şekilde rehabilitasyonla kurtarılacağını düşünüyorduk çünkü günümüzde sağlık sektörü daha gelişti ama 70lerdeki gibi oldu herşey. Yine 27 yaşında. Ben de çok üzüldüm, Amy o kadar popülerdi ki, o kadar hayranı vardı ki, ama elden ne gelir, o kadar hayranı içindeki yalnızlığa çözüm olamadı.
YanıtlaSil